Głowno
...
rys historyczny
1462 r.
– włączenie miasta będącego pod administracją książąt mazowieckich do Królestwa Pol-
skiego
1504 r.
– pożar miasta, w wyniku którego zniszczeniu uległa większość zabudowań. W związku z tą
tragedią mieszkańcy Głowna zwolnieni zostali z obowiązku płacenia podatku na okres 10 lat.
1522 r.
– kolejny pożar Głowna, po którym tym razem król Zygmunt Stary zwolnił mieszczan od
płacenia podatków.
1676 r.
– przeprowadzony wówczas spis wykazał zaledwie 64 mieszkańców. Miasto poniosło straty
materialne i ludnościowe w okresie potopu szwedzkiego oraz rokoszu Lubomirskiego w 1665 r.
W pierwszych latach XVIII wieku niezbyt dobrą sytuację ekonomiczną miasta pogorszyła zaraza.
Miasto, które nie zdążyło podźwignąć się ze zniszczeń wojennych, znów zubożało i podupadło.
Pewne symptomy poprawy nastały dopiero w połowie tegoż stulecia. Dekret króla Augusta III Sasa
pozwalał miastu na organizowanie czterech jarmarków rocznie.
1777 r.
– spis wykazał już 60 domów zamieszkałych przez około 360 mieszkańców, których głów-
nym źródłem utrzymania było rolnictwo, drobny handel i rzemiosło.
1870 r.
– Głowno wraz z 41 innymi ośrodkami utraciło prawa miejskie, a samo miasto wcielono do
gminy Bratoszewice.
1903 r.
– poprowadzenie przez Głowno linii kolejowej łączącej Warszawę z Łodzią stało się siłą na-
pędową rozwoju miasta. Po 1903 r. Głowno przeżyło znaczny rozwój związanych z rozwojem funk-
cji letniskowych. Dotarł tu także przemysł.
1914 r.
– wybuch I wojny światowej przyniósł miastu ogromne zniszczenia. Zburzeniu uległo około
25% jego zabudowań.
14
